1687

Isaac Newton liet zien dat het vallen van een appel en de beweging van de maan toegeschreven kunnen worden aan één en dezelfde kracht. Dit was een unificatie van aardse en "hemelse" mechanica.

1861-1865

James Maxwell beschreef, in een serie artikelen, het verband tussen elektrisch veld en magnetisch veld, en verenigde ze in één theorie: het elektromagnetisme. Dit leidde tot de nu beroemde vier Vergelijkingen van Maxwell.

1881-1884

Heinrich Hertz demonstreerde radio-golven, en stelde vast dat radiogolven en licht allebei elektromagnetische golven zijn, met verschillende frequentie.

1967-1970

Sheldon Glashow, Abdus Salam, en Steven Weinberg stelden een theorie voor die de elektromagnetische en de zwakke wisselwerking unificeert.

Ze voorspelden de massa van het W-boson, wisselwerkingsdeeltje bij zwakke processen zoals het bèta-verval.
En ze voorspelden een nieuw type zwakke wisselwerking en het krachtvoerende deeltje, het Z-boson. Aanwijzingen voor dit nieuwe proces werden kort daarna gevonden.
Hun theorie voorspelde ook het Higgs-boson.

1979

De Nobelprijs voor natuurkunde werd toegekend aan Glashow, Salam, and Weinberg voor hun rol in de ontwikkeling van de elektrozwakke theorie, vier jaar voor de ontdekking van de W- en Z-bosonen!

1983

De W- en Z-bosonen werden eindelijk ontdekt in 1983 door onderzoekers bij het CERN (experimenten UA-1 en UA-2).

Twee Z-gebeurtenissen: proton en antiproton geven Z-boson en andere deeltjes. Z vervalt, links in e- en e+, rechts in muon en anti-muon; die hebben zoveel energie dat ze vrijwel rechtdoor gaan in het magnetische veld.

(Fermilab, CDF-experiment)

Deze ontdekkingen bevestigden op dramatische wijze het Standaardmodel. Detectoren bij de huidige versnellers hebben meer dan 100 000 W's en miljoenen Z's geregistreerd.