Laten we dan stellen dat iemand een mens doodt met een goede bedoeling. Doden is een uiterlijke daad, bedoeling een innerlijke daad, en beide zijn deel van de hele daad. Deze hele daad, voorzover daarin iets is van een onvermengde daad, is een werk van God.
Maar deze daad wordt ook verdeeld in twee soorten, te weten het doden een mens met goede bedoeling, met een bevel van de magistraat, en zonder bevel van de magistraat. Elk van deze beide soorten vereist, behalve dat het geslacht een werk van God is, nog een ander werk van God, waardoor ze als soorten worden bepaald, daar God ook de bedenker is genoemd van bijzondere daden, en het is noodzakelijk dat deze twee laatste scheppingen van de daad verschillen van elkaar, om soorten te kunnen vormen.

  God is dus de bedenker van een doodslag met goede bedoeling en van de soorten, te weten van de doodslag met goede bedoeling, met bevel van de magistraat, en van de doodslag met goede bedoeling zonder bevel van de magistraat. De eerste daad is goed, de laatste kwaad, hoewel die van de eerste niet verschilt dan het deeltje "zonder bevel van de magistraat". Alle delen van de daad zijn dus van God, en geen enkel deeltje blijft over dat bij de mens behoort. God is dus de bedenker van deze zonde en de mens is geenszins schuldig.
Want als bij deze daad onwettig gedrag zou worden toegeschreven aan de mens, zou volgen dat God aan deze soort algemene daad niets toevoegt, en deze niet als soort bepaalt, daar het onwettige gedrag niets anders is dan dat deeltje "zonder bevel van de magistraat".

  De reden hiervan is misschien, omdat zwartgallig vocht, daar het dik is, en daarom dicht, als erop gedrukt wordt niet meegeeft. Op de aderen en slagaderen wordt namelijk gedrukt door beweging van geest [spiritus], die overvloediger uit de hersenen neerdaalt in het gehele lichaam, waarvoor andere vochten wijken, als ze dunner zijn; en omdat er daarom niet op gedrukt wordt, drukken ze op de borst.
Dit vocht echter, de vaten daar weliswaar niet spannend, maar toch vullend, zoals de andere gewoonlijk doen, zal bij het aankomen van geest niets ervan opnemen, en zich ook helemaal niet samentrekken, zodat het onder druk zelf ook drukt op wat er omheen ligt, niet anders dan een stok die aan de ene kant wordt voortgestoten, ook aan de andere kant wijkt; en niet zoals je de delen van een spons dichter bij elkaar kunt brengen, zodat een spons onder druk niet meteen gedwongen wordt van zijn plaats te gaan.

  Omdat de poriën van de instrumenten, en daarom de vormen, gemakkelijk worden gevormd wanneer de lichaamsdelen zacht zijn. Een andere indeling, en in het bijzonder van de mond, is geschikt voor de Franse taal, dan bij die van ons [belgicae]. Welke andere reden zou er immers zijn dat volwassenen nauwelijks ooit een vreemde taal met de eigenaardigheid van accenten kunnen aanleren, ook al hebben ze meer tijd besteed aan het leren ervan, dan degenen die de taal als kind hebben geleerd?
Iets dergelijks is het verhaal van Cardano*), wiens hond in één maand heeft geleerd wat de moeder ervan in een half jaar niet heeft kunnen leren: nadat namelijk poriën van de instrumenten in de moeder gevormd waren om geschikt te zijn voor deze kunst, heeft hij een hond verkregen, gevormd met gelijke poriën van de instrumenten, die zo ook vanaf het begin geschikter was voor de kunst.
Wanneer echter de delen van het lichaam volgroeid zijn, veranderen ze op den duur wel, maar nauwelijks ooit volkomen, en spreken ze het accent met moeite, omdat de deeltjes wel buigen, maar teruggaan naar de vorige stand, zoals een gebogen stalen plaatje.

  Hieraan kan het volgende worden toegevoegd. Wanneer de natuur een andere stand van ledematen anders uitvoert, bijvoorbeeld ze heft een arm makkelijker een beetje op dan helemaal en uitgestrekt, streeft de natuur ernaar de arm hoog op te tillen. En de zwaarte van de arm wordt groter wanneer hij hoger is, de kracht kleiner; dan valt hij niet geheel, maar tot zover dat de natuur het wint van de zwaarte.
Maar als de arm in beweging is voorbij het punt, waarin de kracht van de natuur en de zwaarte van de arm gelijk zijn (waarop dingen de beweging gewoonlijk richten), en wanneer de kracht van de natuur veel sterker is dan die van de arm, die onder dit punt van gelijkheid is, wordt hij weer opgetild en wel boven het punt van gelijkheid, omdat hetgene dat beweegt niet tot rust komt als het niet belemmerd wordt. En het punt van gelijkheid heeft wel de kracht om daar de arm in rust te houden, als hij al in rust is, maar niet zolang hij beweegt.   [>]

  Iets dergelijks gebeurt bij kerkorgels, wanneer alles de sidderende°) stem laat horen: er is in de weg van de lucht iets zoals een plaatje, dat door duwen van de lucht heen en weer gaat en op deze wijze trilt.

  Wat is dan de reden hiervan? Aangezien elke kracht ontstaat door contact*), gaat er van de Maan ongetwijfeld een zekere substantie uit die zich met water mengt, met zwelling ervan, of met aantrekking ervan.
Maar waarom gebeurt dit duidelijker bij volle en nieuwe Maan? Omdat bij volle Maan de stralen van de Zon, weerkaatst door het hele midden van de Maan, de Aarde treffen, omdat ze maandeeltjes losmaken en met zich meenemen, of losgemaakte vrijer laten weggaan. De nieuwe Maan echter staat voor de Zon, en rondom het lichaam van de Maan vliegen deeltjes, zoals ook bij ons; zonnestralen voeren deze met zich mee en banen een weg ervoor naar ons, en ze zijn een soort wind die warmte en het overige subtiele daarheen werpt, waarheen hij zelf gaat.

  Het lijkt ook zeker dat de afnemende Maan koude veroorzaakt. Dit gebeurt omdat de Maan dan eerder opkomt in de ochtend. Wanneer namelijk een of ander hemellichaam voorafgaat aan een ander, bezet het eerder de plaatsen op Aarde die niet door stralen bezet zijn, en verbindt het zich zo nauw mogelijk met lichamen, ook met luchtdeeltjes, zodat het volgende hemellichaam alleen de lege ruimtes kan vullen, waardoor de stralen ervan, wegens gebrek aan houvast, meteen verdwijnen.
De stralen van het eerste hemellichaam als dit hierbij boven de horizon staat, houden voortdurend hun (in lichamen vermengde) gelijke stralen warm; zodra dit echter onder de horizon is, begint het volgende hemellichaam te overwinnen, en het duwt de (niet meet gevoede) vorige stralen weg van de lichamen. Maar als het zich dan van de overwinning meester heeft gemaakt, gaat het zelf ook onder en dan laat het zijn stralen zonder voeding achter, die weinig later vanzelf, en door een volgend hemellichaam, vergaan.   [<,> ]

  Geantwoord moet worden dat het vuur dat ik koude noem, ijler van consistentie is dan onze lichaamswarmte, en daarom, als dat ijle vuur ons lichaam bezet, is er minder dichte warmte, dus dit lijkt ons kouder. En nu heeft dat wat ik in de vierde graad koud noem, zijn delen van koude verbonden, zodat weinig warmte daarmee is vermengd; en iets dat in de eerste graad koud is heeft de delen van ijlere warmte (die ik koude noem) minder verbonden, en daarmee is meer vermengd van dichtere warmte (die ik warmte noem).
Wanneer dus koude van de vierde graad een of ander deel bezet, bezet deze het toch niet zo geheel, dat er niets van gematigde warmte is overgebleven, of instroomt vanuit de rest van het lichaam. Waardoor het komt dat, als er wat koude, hetzij van de eerste graad, hetzij van een andere, deze bovendien die plaatsen zal bezetten, die tevoren door restwarmte werden gevuld, en derhalve zal het deel kouder worden, meer deeltjes zijn namelijk door koude in bezit genomen. Want al heeft iets kouds van de eerste graad ook warmte in zich vermengd, aangezien er toch meer delen van koude zijn dan van warmte, zullen de delen meer de koude te hulp komen dan de warmte.

  Maar misschien zal iemand denken dat koude van de eerste graad daarin verschilt van koude van de 4e graad, dat vuurdelen van deze laatste op zich zeldzamer zijn, zonder dat bijmenging van vreemde delen beschouwd wordt. Maar dit zou ik niet gemakkelijk zeggen, want daaruit zou volgen dat koude van de eerste graad iets dat koud is in de vierde graad verbetert. Verwarming van het deel zou immers meer deeltjes van vuur bijmengen, die gematigdheid meer nabij komen, omdat het meer zou verschillen van koude van de vierde graad dan van gematigde warmte.
Daarom moet gezegd worden dat er weinig verschillen zijn van vuren op zichzelf beschouwd, maar veel naar gelang ze met andere substanties gemengd worden. Ja zelfs misschien maar twee: het een dat warmte, het ander dat koude wordt genoemd, beide weer veel verschillend door menging, tenzij misschien het geslacht van vuren een ander geslacht van koude omvat: de zijnden, dat wil zeggen atomen, moeten zeker niet verveelvoudigd worden ^#), maar toch moet er ook niet aan voorbij gegaan worden.   [<,>]

  Ons lichaam is voortdurend in beweging, zodat er altijd iets van uitwasemt en toegevoegd wordt. Als dan, wanneer vlees zich al veranderend opricht, het geen belemmering vindt, en er een zacht lichaam is, waar het heel dichtbij komt, en dat heel makkelijk meegeeft wanneer het vlees zich ontplooit bij een of andere beweging ervan (zoals bij expulsie enz. en die door inwendige uitwaseming wordt veroorzaakt), is het noodzakelijk dat het heel zacht naar buiten komt en zich naar de natuur ervan zo soepel mogelijk uitstrekt.
Als het echter iets hards is dat heel dichtbij naar de huid toe beweegt, wordt deze samengedrukt en zijgt hij ineen, en de poriën worden dichtgesnoerd, aangezien dat harde niet meegeeft met de huid als deze zich naar zijn natuur ontplooit.
Lucht dus, aangezien deze het zachtste omgevende is, zou lichamen het zachtst maken als we bloot zouden lopen en die zou altijd gematigd zijn. Maar daar dit niet zo is, bedekken we ons tegen ongematigdheid met kleren, waarvan zachtere onderkleding het lichaam zachter maakt, en hardere harder.

  Wanneer het met deze zaak zo gesteld is in rust, zullen, wegens de voortdurende beweging van tenminste de verandering in ons lichaam, zachte en harde wrijving het hiervoor gezegde nog veel meer teweegbrengen: ze bewegen het lichaam immers meer, veranderen het en veroorzaken dat het zich ontplooit.
Weinig wrijving wekt wel meer op uit het lichaam dan geen, maar verstrooit ook meer; en daarom vermeerdert deze het lichaam niet, maar maakt ze het slechts zoveel zachter, als ze er een grotere beweging aan toevoegt dan het in rust krijgt. Middelmatige wrijving maakt het bij een zekere hoeveelheid nog zachter, maar omdat deze meer damp opwekt dan ze verstrooit, vermeerdert ze. De grootste wrijving maakt, vooral wegens zeer veel verandering, het lichaam het zachtst, maar tenger omdat ze nu meer verstrooit dan opwekt: elk deeltje houdt immers zijn vochten vast en alleen maar in het begin, en stap voor stap als het naar buiten gaat, staat het toe dat ze aangetrokken worden.

  Toch wil Galenus misschien, wanneer een gezonde ongematigd is, dat hij door voortdurende druk tot een betere gematgdheid gebracht wordt, en op deze wijze dat aan een bejaarde wijn moet worden aangeboden, dat wil zeggen iets warms aan een koud iemand, er is namelijk een gematigd middelste naar het gewicht.   [>]

  Wat waar is, als het noodzakelijk is dat de geest altijd door een holle buis wordt geleid. Maar we zien water van de daken langs een stok omlaag gaan, en van buiten eraan kleven. Waarom zou de geest niet ook rondom heel dunne vezels kunnen rollen, wegens zijn vasthoudend vermogen, dat elders wordt bewezen op grond van de beweging van kleine diertjes?   [<,>]

  Laat dan eens het hart zijn samengesteld uit goud, of een andere substantie die makkelijk kwikzilver opneemt, en de nieren uit gedroogde modder of iets anders dat graag water krijgt, de milt tenslotte uit kweepeer, waarin olie makkelijk doordringt, en laat de aderen gevuld zijn met olie, kwik en water.
Zal dan niet, als het lichaam onder druk staat, olie snel naar de kweepeer gaan, water naar de modder, en kwik naar het goud? Daar elk inwendig deel, behalve in het eigene, ook in elk ander kan dringen, omdat de poriën van elk deel overeenkomen met vormen in elk lichaam; niet anders dan wanneer een zeef met verschillende openingen doorboord is, ronde, driehoekige, maanvormige enz., en als in de zeef tegelijk ronde, driehoekige, maanvormige enz. dingetjes worden geworpen, zul je dan niet zien dat elk door zijn eigen opening zal dringen?

  Voedsel wordt dus gebracht naar de maag en de ingewanden, en dit met vermogens die niet nu uitgelegd moeten worden. Als het voedsel is ingelaten trekken maag en ingewanden zich ook samen, verder dan bij de genoemde gewone druk, en wat de lever kan binnendringen, wordt uitgedreven; wat echter niet overeenkomt met poriën van de lever, gaat ergens anders heen. Hetzelfde gebeurt ook in de aderen na de lever. Het voorafgaande inwendige deel stuurt dus dingen naar een ander deel; en als dit vol is, trekt het zich samen en maakt het zich vrij.

  De reden is deze. Warmte in de gesloten oven had verdunde lucht door poriën van de oven doorgelaten, en uit materie dikke dampen en rook opgewekt die, daar ze meer samengepakt en dikker waren, de hele oven niet tot in de kleinste ruimtes kon vullen, terwijl ze zelf ook met rook vermengd waren. Door vlucht voor vacuüm wordt dunne lucht aangetrokken, — maar rook stijgt alleen door lichtheid en alleen door een hogere opening, niet ook door een lagere; en het uitgaan ervan en ook van de ongemerkt binnenkomende lucht vermeerdert de hoeveelheid, die de trekkende kracht van de oven zoveel toont, als de rook de lichtheid van lucht overtreft en geschikter is om op te stijgen.
En wanneer tenminste de enige opening in de top van de oven is, leert de rede dat de rook door deze opening weg zal gaan in dezelfde tijd dat er lucht binnenkomt; niet anders dan wanneer je een glas vol kwik, omgekeerd met alleen de open kant in water zet: er zal immers water in opstijgen, terwijl kwik daalt door deze opening.

  Zal er soms een instrument gemaakt kunnen worden waarmee een geringe beweging groot verschijnt, net zoals die instrumenten waarmee we met een kleine kracht grote lasten optillen? Als immers een lans met zijn uiteinde op hout ligt, zodat het ene deel zich veel verder vanaf het hout uitstrekt dan het andere, zal het ene deel veel merkbaarder bewegen dan het andere, als de lans zo wordt bewogen dat hij op het hout rust.

  Een instrument voor onderzoek van het kloppen kan namelijk als volgt zijn. Laat iets van die lichte materie op de slagader worden gelegd met het gedeelte a en laat chfa en biga aan weerskanten twee lancetten zijn, gekromd bij g en f, zodat ze vanzelf naar a vallen en wentelen op de punten h en i.
Als a dan door de slagader wordt bewogen, zullen af en ag stijgen, maar b en c dalen, des te meer zichtbaar naarmate ch en bi langer zijn dan ig en fh. Laat a makkelijk beweegbaar zijn, en f g zal soms lichter en soms zwaarder gemaakt kunnen worden, zodat het ook drukkende, kloppende en middelmatige aanraking weergeeft.
Laat ideh een gouden doosje zijn, met een zachte doek eronder, en bij a een zacht velletje; doch bij k en l moet een of ander gewicht hangen dat, dichterbij c en b gezet en verder er vanaf, deel fa en ga zwaarder en lichter maakt ten opzichte van c en b.

  Maar als je ook rust en het overige meer betrouwbaar wilt waarnemen, moet het deel bij a besmeerd worden met een of andere kleverige materie, zodat het aan de huid vast blijft zitten: op deze manier worden immers tegelijk met de huid zowel het velletje a als de hamertjes fa en ga naar beneden getrokken, te weten als fa en ga ook aan het velletje zijn vastgehecht, zodat ze tenminste nooit losraken van a, maar wel van elkaar af kunnen gaan en naar elkaar toe.   [<,>]

  Ik antwoord dat er in elk ding veel vermogens zijn die gericht zijn op verschillende werkingen, en die elkaar wederzijds, als het een of ander ontbreekt, te hulp komen. Zo zegt hij zelf in 'Peri phusikôn dunameôn' Lib. 3°), dat de baarmoeder het embryo uitdrijft, wanneer het al lastig is voor de moederschoot, maar dat alle omgevende delen blijken te helpen.
Zo zijn er ook in het hart vermogens, of het nu substanties zijn, of wat dan ook dat zorgt voor het uitrekken van de slagaders: sommige brengen bloed over naar een long, sommige doen iets anders, ook wat ons onbekend is. Dus bij de dringende behoefte aan kloppingen, komen naburige vermogens te hulp, eigen zaken onderbrekend, totdat aan de dringende noodzaak van de nabuur genoeg is voldaan.

  Hetzelfde is te zien bij het verteren van voedsel, zoals Galenus zegt in Lib. 3 de Causis pulsuum [108-109]. Want na het innemen komt er warmte in, die niets anders is dan de substantie van het verterend vermogen. Alle vermogens komen dus van alle kanten samen om de vertering te helpen. Waarom zou het dan een wonder zijn, als in het hart het vermogen om te kloppen slap is, dat de overige vermogens van het hart, voor iets anders bestemd, te hulp komen als de behoefte het eist, en dat op deze wijze wordt gezegd dat een vermogen opkomt?   [>]

  Maar zijn uitleg begrijp ik niet. En ik vat de zaak als volgt op. Een slagader trekt zich samen aan het eind van een uitrekking, tot aan het begin van rust erbinnen. Doch ten tijde van de rust gaat de slagader zonder een uitrekkend vermogen, alleen door het terugspringen van de omhulsels wegens teveel samentrekking, terug naar de natuurlijke toestand. Hierna begint hij echter uit te rekken, zodat de samentrekking zoveel groter is dan de uitrekking, als ten tijde van rust de omhulsels van nature terugspringen, op de wijze van plaatjes die terugspringen als ze gebogen worden.

  Een natuurlijk vermogen lijkt niet in het verborgene te worden getoond. Maar wanneer voor kracht noodzakelijk bepaalde deeltjes vereist worden, en kracht niet zou kunnen bestaan zonder de genoemde kracht-instrumenten, volgt dat de vermogens van alles al zijn ingericht en dat er al grenzen zijn aan wat elk ding kan doen, en dat dit ondermaanse niet nog bovendien door een onmiddellijk inzicht wordt bestuurd, maar dat alle dingen eens en voor altijd met een zodanige orde en plaatsing zijn ingericht, dat ze uit eigen beweging en op zichzelf, en door een toevallig samentreffen, wat dan ook samenstellen.
Evenals wanneer iemand mieren, bijen, spinnen, vogels enz. ergens zou opsluiten, en er materie bij zou brengen, waarin ze zich zouden bezighouden. Dit beperkt deze dieren wel, zodat ze niets kunnen teweegbrengen dan wat de genoemde materie toelaat; maar het toeval laat toch toe, hoe elk voor zich een deel van de materie opneemt om te bewerken, en welk werk de mens, die misschien ook daaronder valt, kan verrichten.

  Zo zijn getal en orde van de lichamen geschapen, zonder welke niets gebeurt; toch zijn ze geschikt gemaakt om door hun samentreffen veel voort te brengen, niet iets oneindigs, maar onbepaald veel eindigs. Als er immers niet zekere grenzen zouden zijn, zou niets verhinderen dat alles uit alles zou ontstaan en zou aan de mens, zonder belemmering van overige handelingen, de kracht van een leeuw ten deel vallen. Aangezien immers de bouwmeester almachtig is, waarom zou hij dan niet iets kunnen, wat wij niet begrijpen? We begrijpen immers alleen dat datgene kan gebeuren, waarvan God heeft gewild dat het begrepen kan worden.   [<,>]

  Maar het is de vraag waarom, daar de ingewanden zich even hoog houden bij de beweging omhoog en omlaag; zo ook de spieren van de onderbuik. Maar het middenrif verdrijft wat in de ingewanden zit alleen omlaag. En zo overtreffen de krachten die omlaag doen bewegen die, welke omhoog duwen.

  Waarom wordt iets soms omhoog gevoerd? De reden is, omdat in sommige gevallen de ingewanden zich niet even hoog houden bij elk van beide bewegingen, en op deze wijze kan de ene zoveel de overhand hebben op de andere, als hij de kracht van het middenrif te boven gaat. Deze beweging gebeurt met wat onderaan wordt ingehouden. Het vermogen trekt het samen wegens een of andere hinder enz.
Deze samentrekking zal wat erin zit een beetje omhoog bewegen. Het excrement echter dat hier is, beïnvloedt ook dit deel om samen te trekken en te verdrijven; dat kan echter niet omlaag, omdat het onderste al samengetrokken is door samentrekking, of andere effecten. Dus wordt de inhoud omhoog geduwd naar delen die de werking van de materie nog niet hebben gevoeld, maar in rust waren. Die even later pijn voelen en evenzo op het onderste inwerken, ondanks de opwellingen, als het effect buitengewoon groot was.

  Alleen warmte trekt aan, en daarin bestaat het vermogen aan te trekken. Er lijkt immers geen reden te zijn dat deeltjes zich van elkaar zouden verwijderen wegens een behoefte: ze plegen immers geen overleg. Vocht is het geschiktst voor vertering en assimilatie bij de overige temperamenten, droogte echter voor het inhoudend en het verdrijvend vermogen. Doch bij vermeerderde droogte wordt het verdrijvend vermogen slechter: dit heeft namelijk beweeglijkheid nodig en buigzaamheid, omdat een plotselinge werking wordt verricht; maar het inhoudend vermogen wordt minder gehinderd, omdat het stap voor stap en langer werkt.
Zo ..., ...°) immers en buigen ze moeilijk. Toch, als het langzaam gaat, wordt het niet gehinderd en houden ze steviger en langer vast, omdat ze moeilijk worden losgemaakt. Als nu een deeltje door vocht en droogte in zo'n toestand is, maar zwakker, door ongematigdheid van warmte en koude, neemt het inhoudend vermogen terstond af: dit heeft immers meer kracht nodig. Koude is tenslotte totaal werkeloos.   [<,>]

  Hoewel ik elders hiervoor een reden heb opgeschreven [<], zal het volgende toch dienstig zijn, hetzij door uitleg, hetzij door verbetering.

  Daar is aangetoond dat aangeslagen eenstemmige snaren gelijk bewegen, en daar het noodzakelijk is dat wat beweegt, beweegt volgens de beweging van de beweger, en ten derde aangezien via de lucht de ene snaar de andere bereikt, volgt dat de door een bewgende snaar bewogen lucht op dezelfde manier beweegt als de genoemde snaar, en dat die even vaak en in dezelfde tijd de afzonderlijke bewegingen herneemt en afmaakt.
Als dus de andere snaar, aangeslagen op welke manier dan ook, altijd gelijk beweegt met de vorige snaar en als ze tegelijk hun bewegingen beëindigen (wat de aard is van eenstemmige) wat is er dan verbazend aan dat lucht die tegen een snaar in rust slaat deze beweegt, misschien onzichtbaar. Maar wanneer de lucht bij het tweede stootje deze snaar aanslaat en deze ook tegelijk aanvangt met een tweede beweging, wordt weer iets toegevoegd aan de beweging. Zo ook bij het derde en vierde stootje, en zo wordt de beweging tenslotte zichtbaar.

  Als echter een snaar in rust niet eenstemmig is met een bewegende, en ze daarom hun bewegingen niet gelijk uitvoeren, wordt de snaar in rust wel door de lucht aangeslagen en bewogen door de eerste aanslag, maar wanneer de lucht de tweede keer beweegt en aanslaat, is de beweging van de snaar nog niet afgemaakt, en zo ontmoet de lucht hem als hij teruggaat en dan belemmert hij zijn beweging. Als de lucht immers naar rechts beweegt, beweegt de snaar naar links, zodat hij door de tweede beweging steeds tot stilstand gebracht wordt; en ofschoon gezegd is dat de eerste beweging onwaarneembaar is, is het noodzakelijk dat van dissonante snaren, als de ene beweegt, de andere in rust is, voorzover het de waarneming betreft.

  Dus kan het ook zijn, dat uit die vochten iets wordt samengesteld dat zacht is, en toch niet vochtig van uitwerking, maar droog, te weten door gal en zwarte gal "naar de vorm", bestaande uit vochtige stoffen, die zich ongehinderd met elkaar vermengd hebben. Dus niet al het zachte is vochtig.